Prolog, czyli skoczną historię czas zacząć.

Siedziałam osamotniona w nieoświetlonym pomieszczeniu. Towarzyszyła mi jedynie ciemność... Przerażająca, chcąca wykończyć, wyciągnąć wszelkie oznaki człowieczeństwa. Jednak to nie ona była moim katem... Usłyszałam odgłos kluczy wkładanych do jednego z zamków. Czułam się jak w wiezięniu. Odpokutowywałam zbrodnię, której nawet się nie dopuściłam. W progu stanął on - ten, który za wszelką cenę chciał mnie zniszczyć. Zwrócił się do osoby, której tożsamości jak dotąd nie poznałam. Trochę wyższy, przygarbiony mężczyzna również wszedł do miejsca w którym odbywałam tortury. Blask światła, którego dawno nie doświadczałam sprawił, że moje oczy wbrew woli zaczęły się zaciskać: 
- Kim jest ta kobieta ? 
Na opuszczonym strychu rozbrzmiał znajomy, ciepły głos. Brunet mnie nie rozpoznał. Czyż nie tego chciałam ?
 - Przyjrzyj się jej - nalegał starszy brat... - Przecież to ona zabiła twoje dziecko. 
Ryk histerycznego śmiechu starszego z Kotow sprawił, ze moje ciało zadrżało. Źrenice już nie wytrzymywały- kropelki wielkości ziarenek grochu spływały mi po policzkach: 
- Lekarze powiedzieli, że to przez stres. Ja... Ja naprawdę nie jestem winna - dławiłam się łzami. 
- Dowody świadczą przeciwko tobie.
 Kuba pokazał palcem na coś nieznajdującego się w zasięgu mojego wzroku. Obróciłam się lekko. Widok był wstrząsający - alkohol, tabletki niepozwalające rozwijać się ciąży, papierosy, a na samym końcu zakrwawione dziecięce ubranka. 
- Oko za oko, ząb za ząb - stwierdził filozoficznie Jakub- Koniec z tobą, złotko. 
- Tak, to koniec... - Czekoladowe tęczówki Maćka wpatrywały się w martwy punkt. Był inny niż ten jakiego zapamiętałam. Zimny, melancholijny, rządny zemsty. Wyciągnął z kieszeni pistolet, włożył naboje i celował wprost we mnie. Mała spluwa wypadła z trzęsących się dłoni. Inicjatywę przejął Kuba, który z zimną krwią nacisnął na spust...

 Najwyraźniej po raz kolejny obudziłam się z krzykiem, ponieważ starsza pani siedząca na przeciw patrzyła na mnie ze zgorszeniem: 
- Radze ograniczyć horrory - powiedziała beznamiętnym głosem, po czym wróciła do lektury.
Chyba wezmę sobie jej radę do serca, ale to nie filmy są przyczyną koszmarów. Nieodłączny lęk, który odczuwam.  Boję się, że kiedyś spotkam Maćka i stanę w prawdzie przed nim i przed samą sobą. A co jeśli Kuba zdradzi mu tajemnicę ? Mam nadzieję, że obaj  zapomnieli o starej Weronice. Może czas zacząć wszystko na nowo ? Zuzanna Wieczorek staje na wysokości zadania. Czas najwyższy, by przestać żyć wspomnieniami, zająć się teraźniejszością. I to właśnie stawiam sobie za cel w 'nowym życiu'.
Przepełniona pozytywną energią, nieświadoma tego co miało zdarzyć się za kilka godzin z wielkim entuzjazmem oczekiwałam aż pociąg dojedzie na stację w Ramsau. 

_______________________________________________
Prolog dodałam szybciej niż się spodziewałam.
Szczerz mówiąc, według mnie jest w porządku... Chyba to pierwszy raz jak coś, co sama napisałam mi się podoba ! :) 
Pierwszy rozdział dopiero w połowie następnego tygodnia.
Przepraszam, nie będę miała zbytnio dostępu do komputera, choć mam nadzieję, że zdołam napisać szybciej. 
Niby początek, ale obiecuję że emocji nie zabraknie ! :D
Pozdrawiam ciepło i proszę o komentarze, które motywują <3