Rozdział 3. 'Tylko po co dałaś mi te niepotrzebne nadzieje ?'

Miała być biba u Stocha, ale byłam w okropnym nastroju i wyszło to poniżej :c

___________________________________________________________

'Słyszę twoje serce, wołające o miłość.

Ale nie pozwalasz mi go naprawić.

Byłaś zraniona, ale ja zdecydowałem,

że byłaś warta walki.'

Impreza rozkręcała się w najlepsze, choć kogoś mi brakowało. Po godzinie różnych, dziwnych tańców, zaczęłam martwić się nieobecnością Kota. Podobno zszedł na dół i mamrotał coś o upiciu się do upadłego. Powolutku stąpałam po schodach, by nikt nie usłyszał moich kroków. Rzeczywiście, Maciek siedział przy barze. Mogłam snuć domysły, że popijał piątego albo szóstego drinka. Kołysał się na krześle tak, że w pewnym momencie był bliski upadku. Przysiadłam na schodach, żeby jeszcze chwilę przyglądnąć się zaistniałej sytuacji.

Ogród przepełniony wonią niedawno skoszonej trawy i krzykiem młodzieńców beztrosko kopiących piłkę. Wśród zabieganych chłopców dostrzegłam właśnie jego. Siedzę po drugiej stronie ogrodzenia, tak bym pozostała niezauważona. Po prowizorycznym boisku porusza się również Jakub  - brat chłopaka, dla którego codziennie zaszywam się w najdalsze kąty podwórka, by móc go obserwować. Ten starszy jest obiektem westchnień każdej dziewczyny z limanowskiej podstawówki. Mam go na wyciągnięcie ręki, choć w żadnym wypadku nie zamierzam tego gestu wykonywać. Nie imponują mi wyklepane na pamięć teksty, głupie prezenty. Czy choć trochę inteligencji to zbyt wysokie wymagania ? Być może. Młodszy uczęszcza ze mną do jednej klasy, a wciąż tak niewiele o nim wiem. Za grosz nie chce zwrócić na mnie uwagi. Zrządzenie losu. 

Zajęłam miejsce przy barze obok bruneta. Wyglądał jak siedem nieszczęść. Zaczerwienione oczy, a po policzku spływała... łza ? Rozumiem, że mężczyźni również mają swoje słabości. Nigdy wcześniej nie byłam świadkiem czegoś takiego, więc zbytnio nie wiedziałam jak mam się zachować. Mój głos sprawił, że niechętnie podniósł głowę i schował ją w dłoniach: 

- Maciek, co się dzieje ? - zapytałam totalnie zdezorientowana.

- Dzisiaj mija już... - zrobił przerwę, by złapać więcej powietrza - dokładnie sześć lat odkąd po raz pierwszy wyznałem jej swoje uczucia. Pamiętam jakby to było wczoraj.

Również o niczym nie zapomniałam. Przywołałam wspomnienia z owego wieczoru. 

Sala udekorowana serpentynami i balonami na cześć uczniów opuszczających gimnazjum. Bal nie zapowiadał się na jakiś szczególny. Zresztą jakim cudem, skoro na pewno tylko ja nie znalazłam drugiej połówki ? Obserwowałam kolegów z klasy i ich partnerki wciągnięte w wir tańca. Przymknęłam powieki i zaczęłam wyobrażać sobie najdziwniejsze scenariusze związane z moim bajkowym księciem, który z pewnością dobrze się bawił. Myliłam się. Stał oparty o przeciwległą ścianę nonszalancko uśmiechając się w moim kierunku. Nagle uczucie samotności po prostu się ulotniło. Z głośników dobiegała piosenka wspaniale nadająca się na przytulankę. Mój Romeo stawiał kolejne kroki, by po chwili usiąść obok mnie:

- Zatańczysz ? - wymowny szept sprawił, że po całym ciele przeszły mnie ciarki. 

Potrząsnęłam głową, a on ujął moją dłoń w swoją. Wtuliłam głowę w postawne ramiona i oboje kołysaliśmy się w rytm jakiejś starej piosenki o miłości. Przez ten czas stanowiliśmy jedność. Zapomniałam o wszelakich problemach, liczyła się tylko teraźniejszość. Zapamiętywałam każdy szczegół. Chwila nie mogła trwać wiecznie, więc chciałam zatrzymać ją dla siebie do końca swoich dni. Ponownie się nade mną nachylił:

- Kocham cię... 

- Ja ciebie też - zadeklarowałam bez żadnego zawahania. 

Kot lustrował mnie spojrzeniem już od jakiegoś czasu. W niektórych momentach narastała niepohamowana chęć złożenia pocałunku na jego wargach, chęć zapewnienia miłości. Chęć dawnego życia. Serce i umysł wysyłały sprzeczne sygnały, czym wywołały burzę. W końcu postanowiłam skończyć z przeszłością, prawda ?  On zdołał wreszcie wydobyć z siebie głos.

- Jesteś do niej podobna. Nawet nie wiesz jak bardzo - wybuchł śmiechem - Zwariowałem. Powinni zamknąć mnie w psychiatryku.

- Nie pleć głupstw. Od nadmiaru alkoholu nikogo jeszcze tam nie zamknęli.

- I bez tego trunku stwierdziłbym to samo. Pierwszy raz odzyskałem nadzieję, by znów ją stracić, gdy przedstawiłaś się jako Zuza.

- Maciuś, dosyć. Wracamy do pokoju. 

- Nie... Zostawiła po sobie tylko list. Kawałek papieru. Zupełnie bezużyteczny.

Nie wiedział ile trudności, sprawiło mi nabazgranie tych kilku zdań. Dopiero za którymś razem, zrobiłam to porządnie. Wcześniej łzy mieszały się z atramentem, a efekt końcowy był masakryczny. Zresztą tak jak mój nastrój. Mieliśmy spotkać się w kawiarence zaraz po treningu. Przyszłam szybciej, by wręczyć kopertę kelnerce z prośbą o jej przekazanie.

Drogi Maćku,

Chciałam dać ci to osobiście, ale po prostu brakło mi sił. Za bardzo cię kocham, by powiedzieć o wszystkim wprost. Nie myśl, że w czymś zawiniłeś. Byłeś i będziesz bliski memu sercu, jednak los zmusił mnie do opuszczenia kraju. Nie pisz, nie dzwoń, nie szukaj. Żyj dawnym życiem zapominając, że kiedykolwiek istniał ktoś taki jak ja. 

                                                                                                                      Weronika 

  

Stwierdziłam, że mam dosyć wspomnień jak na jeden wieczór. Wróciłam do chłopaków, by jeden z tych bardziej trzeźwych pomógł mi przetransportować Kota na górę. Zamknęli drzwi na kluczyk i chyba żaden nie miał ochoty na ich otworzenie. Nie chciałam zbytnio hałasować, by pobudzić innych mieszkających na piętrze. Skazana na własne siły, pomogłam mu się podnieść. Na szczęście barman nie dostrzegł całej tej szopki. Ostatkiem sił wpakowałam go do windy. Nie zamierzam pokonywać trzydziestu schodków z kilkudziesięciu kilogramowym ciężarem. Kiedy w końcu dotarliśmy pod drzwi prowadzące do mojego lokum, oparłam go o ścianę, by znaleźć w kieszeni kluczyk. Największym problemem było to, że wciąż musiałam trzymać go za jedno ramię, by przypadkiem nie upadł na podłogę. Na samą myśl ogromnego huku, przeszły mnie ciarki. Gdy skończyłam siłować się z zamkiem, usadowiłam go w fotelu, a sama runęłam na niepościelone łóżko. 

 Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że z daleka to wszystko wyglądało dwuznacznie. Tak jak byśmy się całowali.  Nie wiedziałam, że zraniłam bardzo bliskiego memu sercu blondyna...

_______________________________________________________
Przepraszam za ten rozdział :/
Był pisany 'na szybko', bo kilka godzin temu dowiedziałam się, że jutro wyjeżdżam :)
Następny powinien pojawić się zaraz po moim powrocie, czyli coś koło czwartku.

Czytasz? Komentuj. Zauważyłam, że waszych opinii z wpisu na wpis jest coraz mniej. Aż tak się opuściłam? :c