4. 'Miłość jest jak dzwon, po prostu się urywa. Wytrzyma przyjaźń, bo zwyczajnie jest prawdziwa.' - może i wytrzyma, ale czy ja dam radę ?

Dźwięk budzika bezczelnie wyrwał mnie z Krainy Morfeusza. Niechętnie podniosłam powieki, po czym leniwie przeciągnęłam się na łóżku. Pierwszą reakcją był niemiłosierny ból głowy. Dopiero po nim doszła obrzydliwa woń alkoholu i obolałe plecy. Wypiłam wczoraj zaledwie dwa piwa, a czułam się jakby było ich ponad dziesięć. Tym razem mój wzrok padł na zwiniętego w fotelu Maćka. Skoro mnie dręczyły takie objawy, bałam się co będzie po jego kilkunastu drinkach. Zlitowałam się nad nim, pozwoliłam jeszcze trochę pospać. Sama wzięłam szybki prysznic, by pozbyć się dokuczliwego zapachu. Umyłam włosy, a po zrobieniu makijażu przynajmniej trochę przypominałam człowieka. Zdjęłam piżamę na rzecz jeansowych spodenek i niebieskiej koszulki z logiem sponsora kadry. Ubiór uzupełniał fullcap w tym samym kolorze z wyszytym napisem 'wagraf'. Ciekawa stanu pozostałych skoczków, skierowałam kroki do lokum Kamila. Śmiało mogłam stwierdzić, że zbyt dobrze nie wyglądali. Ba, w opisie wyglądu słowo 'przeciętnie' byłoby naciąganym. Gospodarz spał na krześle z podpartą o parapet głową przy czym straszliwie chrapał. Krzysiek rozłożył się na stole niczym symulator pływania, a z pod łóżka wystawały nogi Piotrka. Wolałam nie wnikać, w jaki sposób się tam znalazł. Reszta jakimś cudem dotarła do swoich pokoi. Po współczuciu nie pozostało ani śladu, a w mojej głowie zrodził się diabelski pomysł. Doskonale wiedziałam jak przywrócić imprezowiczów do porządku. Woda z pierwszego kubka wylądowała na twarzy Stocha, natomiast ta z drugiego zmoczyła włosy Miętusa. Obaj mamrotali coś pod nosem, najprawdopodobniej wyzwiska pod moim adresem. Wiewióra pociągnęłam lekko za nogi, a ten uderzył w spód łóżka: 
- Łukasz chce was widzieć za 10 minut - rzuciłam niby od niechcenia. 
Bum ! Piter po raz kolejny stuknął się z deskami, które stanęły na jego drodze. 
- Ale jak to dziesięć ? Przecież nie zdążymy - dziwił się najmłodszy. 
- Już dziewięć - nie mogłam powstrzymać śmiechu.
 Opuściłam pokój, a zaraz po mnie zrobił to Titus. Na Żyłę trzeba było trochę poczekać, ale ten równie szybko przemknął przez korytarz. Pozostał tylko Maciek, którego nie chciałam budzić tak drastycznie jak innych. Pogładziłam go po rozburzonej czuprynie. Otworzył oczy i odsunął się do tyłu zdziwiony moją obecnością. Tak jak się spodziewałam, jego dłoń od razu powędrowała na czoło: 
- Mamy trzydzieści minut do śniadania. Radziłabym wstawać. 
- Co tutaj robisz ?
 - Gdybyś jeszcze nie zauważył to mieszkam. 
- Więc co ja tu robię ? 
- Szkoda, że nie pamiętasz jak targałam cię po podłodze. 
- Lecę do siebie. Mam nadzieję, że Piotruś jeszcze śpi.
Uśmiechnęłam się w duchu. Dobrze wiedziałam, że Maciuś będzie czekał na łazienkę dobre 20 minut. Wczoraj opowiadali jak to nikt nie chce być w pokoju ze Złotoustym i padło na biednego Kota. Nie miałam na co czekać, więc zeszłam do jadalni, by uciąć krótką pogawędkę z kucharką. Nie musiałyśmy długo czekać na skoczków, którzy nabrali się jak dzieci. Pierwszy na miejscu stawił się Kamyk zakładający koszulkę biegnąc po schodach. Żyła przekazał informację Juniorom, bo razem z Kłuskiem i Klimkiem przeskakiwali co drugi stopień. Krzysiek w biegu dopinał rozporek. W końcu w drzwiach stanął Maniek. Miał bose stopy, a z włosów spływały kropelki wody.
 - Wiewiór mówił, że trener czeka - wyjaśnił zdezorientowany. 
- Teraz z czystym sumieniem mogę wam oznajmić, że żartowałam. Ale Łukasz zaraz przyjdzie.
 Bardziej zdystansowani wymienili się uśmiechami, a ci zadręczeni kacem patrzyli na mnie wilkiem. Podparli głowy i starali się nadrobić utracone minuty snu. Lubiłam ich co raz bardziej. Za styl bycia, poczucie humoru, dosłownie wszystko. Świadomość, że już wieczorem wraca mój wspaniały Kubuś doprowadzała mnie do łez. Kruczek nie kazał długo na siebie czekać. Wszedł na salę w wyjątkowo szampańskim nastroju.
 - Witajcie chłopcy. Myślałem, że nie wstaniecie na śniadanie po tej nocnej libacji. A tu proszę, punktualność pierwsza klasa. 
- Ale skąd trener... - głos zabrał Kamil. 
- Mam pokój pod wami i wszystko dobrze słyszałem. 'Cicho, bo Kruczek przyjdzie.' 'Nie drzyj się, bo Kruczek nas zabije'. Naprawdę jestem aż taki zły ?
 - Przepraszamy... - Speszony Bartek Kłusek uniósł się honorem. 
- Ale ja wcale się nie gniewam. Młodzi jesteście, musicie się wyszumieć. Jednak wedle zasady Piotrka trening na skoczni dziś odpuścimy. Piłeś, nie skacz. 
Salwa śmiechu była efektem nie tylko cytowanych słów, ale i ulgi. Przez chwilę naprawdę bałam się o swoją posadę. Wedle życzenia trenera, organizację dzisiejszego dnia wzięłam na siebie. Do południa masaże, później basen, a wieczorem ćwiczenia z piłkami. Plan przypadł do gustu chłopakom, a pierwszy w gabinecie zabiegowym miał pojawić się Maciek narzekający na naciągnięte więzadła. Bycie z nim sam na sam zbytnio mi nie sprzyjało, ale w końcu to mój obowiązek. Po krótkiej odprawie mogliśmy wracać na piętro. Minęliśmy się z Austriakami, którzy schodzili na posiłek. Thommi szedł na końcu grupki.

***Thomas Morgenstern ***

Podeszła jakby nigdy nic i uwiesiła ręce na mojej szyi. Chciała pocałować mnie w policzek jednak w porę się odsunąłem. Nie wiedziała o co chodzi, rozluźniła uścisk. Dostrzegłem niepewność w cudownych niebieskich oczach, które tak bardzo uwielbiałem. Teraz nie mogłem im ulec, duma na to nie pozwalała. Może to ja uroiłem sobie coś, co nigdy nie miało miejsca. Nie dała mi żadnej nadziei. A tamten pocałunek to tylko chwila słabości, nic ponadto. Później gdy zobaczyłem ich razem coś we mnie pękło. Nie mogłem się pozbierać, a całonocne rozmyślania nie pomogły w opanowaniu złości. Czy właśnie to ma być przyjaźń ? Nie sądzę. Mimo wszystko czułem do niej coś więcej. Tysiące rozmów, bezsenne noce, wspólne wyjazdy, smutki i radości. Trzy lata, przez które budowaliśmy to, co dotychczas nas połączyło. Ryzykowanie tego wszystkiego byłoby istną głupotą. Ale to właśnie ja, Thomas Morgenstern - idiota na siłę próbujący cokolwiek zmienić albo przynajmniej spróbować nie uwzględniając nieporządanych skutków. Jakoś straciłem apetyt, a po długich wywodach Alexa pozwolił mi wrócić do siebie. Stwierdził, że zaczynam gwiazdorzyć, wymyślać i ma mnie po dziurki w nosie. Stary przechodzi chyba kryzys wieku średniego, ale nie będę wnikał. Zatrzasnąłem za sobą drzwi i rozłożyłem się na starannie pościelonym łóżku. Minąłem Zuzę bez słowa jak ostatni gówniarz obrażony na cały świat. Może tak powinienem teraz robić ? Odsunąć się w kąt i patrzeć jak na nowo układa sobie życie z Kotem. 
Do pokoju wtargnął Schlierenzauer bestiarsko celując we mnie czymś na kształt kuli, co później okazało się jabłkiem. W ostatniej chwili złapałem owoc i nie dałem mu powodów do śmiechu. Przysiadł nad czarną torbą i buszował w niej od dobrych kilku minut, choć była prawie pusta. Zbyt dobrze go znałem. Chodził przybity od rana, coś nie dawało mu spokoju:
- O co biega, Greg ? - spojrzał na mnie lekko zdziwiony.
- Eeee... No, bo ja... Znaczy trener, nie to jednak ja chciałem - odkaszlnął - zapytaćkimjesttaPolka - zakończył na jednym wydechu.
- Zuza ? Przyjaciółka, nic więcej. No i jeśli cię to interesuje, jest wolna.
- NIE ! - kategorycznie zaprzeczył - Mam Sandrę.  Ale czujesz do niej coś więcej prawda?
- Kur*a, książkę piszesz ?! - dałem upust złości.
- Uważaj na Alexa - wyszedł. 
Niepotrzebnie tak ostro go potraktowałem. Jest jaki jest, ale przecież się przyjaźnimy. Miałem nadzieję, że przynajmniej się nie obraził, bo to wychodziło mu chyba najlepiej. Odpaliłem laptopa, żeby dodać wpis na fan-page'u. Nie pisałem nic od ponad miesiąca, więc wypadało dać znak życia.  Po komunikacie od Windowsa, na ekranie pojawiło się nasze wspólne zdjęcie z ubiegłorocznych wakacji. Wtedy była jeszcze tylko przyjaciółką. Mój wzrok utkwił w jakimś punkcie na pulpicie, w który patrzyłem się dobre kilka sekund. Od niechcenia najechałem myszką na przeglądarkę, a na pasku umieściłem folder z fotografiami, by później przenieść je do kosza. 
Co ty robisz, kretynie ?
Wewnętrzny głos zadziałał na mnie jak kubeł zimnej wody. Odłożyłem sprzęt na bok.
Nie będę więcej udawać. 

~*~

Spojrzałem na ogromny zegar ścienny. Okazało się, że ślęczę pod jej gabinetem już od piętnastu minut. W tym czasie, kierowałem dłoń na klamkę około dziesięciu razy. Gdyby na korytarzu zarejestrowano kamerę wzięliby mnie za psychopatę, a na dodatek podsłuchującego szpiega. Tej drugiej czynności nawet nie wykonywałem. Całą uwagę skupiłem na stresie kumulującym się w mojej głowie. Chyba nigdy nie doświadczyłem równie potwornego uczucia. Przez skokiem na mistrzostwach, pierwszą randką – nigdy ! Bałem się. Prawdy i odrzucenia. Każda z nich mogła zaprowadzić w dołek, z którego nie mógłbym wyjść. Zbytnio przyzwyczaiłem się do obecności szatynki. Na pierwszy plan wysunęła się myśl z mojej ulubionej książki, po którą często sięgam. Mały Książę zawsze znajduje honorowe miejsce na półce. „Jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś”. Czy to znaczy, że nie mogę się poddać ? Opuścić pole walki, schować miecz i pozwolić , by żyła szczęśliwie z Maćkiem. Przecież to nielogiczne. Muszę dbać, by była szczęśliwa. Niekoniecznie ze mną. Byle nie z nim. Przypominającym o przeszłości, która nawiedzała jak zjawa każdej nocy, w każdym koszmarze. Przeszłości, która chciała ją wykończyć… Odebrać duszę, wyssać wszystkie piękne chwilę i zostawić te złe, niczym dementor z sagi J.K. Rowling. Nie pozwolę na to. Przyłożyłem dłoń zaciśniętą w pięść do drzwi, by wykonać dwa, głuche puknięcia. Dopiero teraz zorientowałem się, że nie była sama, wykonywała masaż. Jednak nie to było teraz istotne. Strach nagle się ulotnił. Musiałem wiedzieć, czy mam jeszcze jakieś szanse.

Nie kazała długo na siebie czekać. Stanęła przede mną, a ulubione perfumy od razu trafiły do moich nozdrzy. Uśmiechnęła się, nic więcej. Nie prawiła kazań na temat porannego zachowania, nie oczekiwała wyjaśnień. Niczego. Po chwili milczenia, przeszedłem do konkretów:

- Weronika… - kiedyś bezkarnie mogłem wymawiać to piękne imię, teraz zmrużyła oczy – Przepraszam za dzisiaj… Po prostu męczy mnie jedna sprawa.

- ZUZA – poprawiła, jakby ktoś przysłuchiwał się naszej rozmowie – Powiesz mi wreszcie o co chodzi ?

- Całowałaś się z nim. Wczoraj w nocy. Ale nie powinienem w to ingerować. Jesteśmy tylko przyjaciółmi, prawda ?

Nie przytaknęła, nie pokiwała głową, nie wykonała żadnego znaczącego gestu. Wciąż nie znałem odpowiedzi. Sytuacja stawała się przytłaczająca. Odskoczyłem w tył, gdy wybuchła niepohamowanym śmiechem:

- Tylko, że ja nikogo nie całowałam. Odprowadzałam po imprezie schlanych kolegów do ich pokoi – znacząco spojrzała w głąb pomieszczenia.

Uniknęła odpowiedzi na pytanie. To nic, przynajmniej wiem, że wciąż mam jakieś małe szanse.

- A Maciek ? Jak wyglądają wasze relacje ?

Spiorunowała mnie wzrokiem. Ruszała ustami nie wydając żadnego dźwięku. Nie mogłem rozczytać znaków, więc po szepnięciu na ucho kilku słów, opuściłem gabinet. Co za debil ! Jak mogłem przeoczyć tak istotny szczegół ? W pomieszczeniu znajdował się również jej były.

**Weronika**

 Dzisiejszy dzień totalnie mnie wykończył. Chciałam jak najszybciej wziąć prysznic i znaleźć się w wygodnym łóżku. Nie myślałam już nawet o podejrzeniach Maćka, który snuł je zaraz po wyjściu Thomasa. Tłumaczyłam tysiące razy, że chodzi o zupełnie inną osobą, ale nie miałam pewności, czy wreszcie zrozumiał. Nie wiedząc, że czeka mnie wizyta niespodziewanego gościa skierowałam kroki do łazienki. Pół godziny przed dwudziestą trzecią, ktoś natarczywie zaczął dobijać się do moich drzwi. Nie sądziłam, że wizytę złoży mi Kuba. 
- Musimy pogadać.
- Nie mamy o czym - warknęłam. 
- Dobrze wiesz, że mamy. Z tym wszystkim nie chodzi teraz wcale o mojego brata.
- Domyśliłam się. Jesteś zbytnim egoistą, by mieć na uwadze dobro innych. 
Lustrował mnie spojrzeniem. Na jego twarzy zagościł spokój. Wiedziałam, że to tylko cisza przed burzą. Analizowałam każdy, drobny ruch, który wykonał.
- Nie chciałaś mnie - wyszeptał z wyrzutem - Wiesz jak się z tym czułem ?!
Irytacja brała górę nad opanowaniem. Owszem, nie podobał mi się. Od początku kręcił mnie ten młodszy. 
- Dlatego nie pozwolę, by on był z tobą szczęśliwy. Zasrany Pan Idealny. Ulubieniec rodziców, skacze w kadrze A, a na dodatek ukradł mi dziewczynę - prychnął.
 Wyszedł i zabrał ze sobą uczucie senności, które wcześniej nie dawało mi żyć. Dopiero teraz dostrzegłam kartkę leżącą na progu:

JUTRO, 20:00, JADALNIA

BĄDŹ ! 

_______________________________________________________

Jestem ! :) Od razu chciałabym przeprosić za zaległości na waszych blogach, 

które jak najszybciej nadrobię. Byłam na wyjeździe. 

Mam nadzieję, że rozdział ujdzie. Kto jest tajemniczym nadawcą ? 

Mogę obiecać, że w piątce będzie się działo. Trochę kryminału, trochę romansidła.

Czytasz ? Komentuj ! To dla mnie bardzo ważne.

Następny na początku tygodnia. 

+ JUTRO WISŁA ! <3